Catherine 2
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Marije
20 Februari 2012 | Oeganda, Soroti
Baby Catherine,
Een week na het overlijden van baby Moses werd vorige week dinsdagavond Catherine gebracht. Catherine werd geboren op 9 maart 2011. Toen haar moeder zwanger van haar was is de vader van haar weggelopen. Moeder werd afgestoten door haar familie en is naar de familie van de vader gegaan waar de vader al vertrokken was. De broer van de vader, een oom van Catherine, heeft zich over hen ontfermd. Moeder heeft 4 maanden borstvoeding gegeven en overleed op 27december 2011.
Moeder was HIV+. Nadat moeder overleed ontfermde de oom van Catherine zich opnieuw over haar. Hij bracht haar naar zijn eigen gezin maar zijn vrouw wilde Catherine niet aannemen. Er ontstond ruzie en Catherine werd weer mee teruggenomen naar de stad Soroti waar de oom woont en werkt als taxichauffeur. Op de dag sloot hij haar op in zijn huis/kamer/hut.
Een Oegandese vrouw heeft hen samen wat zien drinken en ontfermde zich over Catherine. Zij wist van het bestaan van Amecet af en zo kwam Catherine in the Amecetfamily.
In principe blijft ze 2 maanden in Amecet. De oom wil haar terug maar Els heeft ook direct al gezegd dat dat niet meer op deze manier kan. Ze leek meer dood dan levend… Ziek en uitgehongerd…
Het meisje had nog geen naam en zij wilden haar Akwie noemen wat hier word geroepen wanneer iemand overlijd. Els ging daarmee niet akkoord en er werd besloten haar Catherine te noemen, naar haar moeder. Het is hier gebruikelijk wanneer het kind niet gewenst is, hem/haar een lelijke naam te geven bijvoorbeeld zo werd er ook een kind probleem in het Ateso genoemd.
Ze is nu ruim 11 maanden en weegt nog geen 4 kilo. Ze had dinsdag niks gegeten en maandag alleen enkele hapjes lokale yoghurt. Ze start bij ons met melk elke 3 uren met daarin Fantomalt. En daarnaast bieden we haar eten aan maar vaak is de maag dat niet gewend en komt dat er weer uit.
Het verhaal lijkt enigszins op dat van Rose 2. Het anderhalve jaar oude meisje wat een zeer moeizame start had. Braken, diarree, uitdroging en continue huilen maar… het gaat nu erg goed met Rose 2. Ze groeit. Ze komt naar je toe wanneer je dat aan haar vraagt, daarnaast zit ze veelal op 1 plek. Ze is dol op wortelen en vlees. Wat minder op de rijst, posho en beans. Eten is haar hobby.
En ze lacht wanneer je kiekeboe met haar speelt. Dat is waar we het allemaal voor doen.
Eerder dacht ik dat kinderen een onbezorgd leven had maar als je ziet hier ziet wat zij al meemaken in hun eerste levensjaar, maakt het me soms onzeker over wat hen nog te wachten staat….
Zo ook, baby Teresa, welke al lang ‘klaar’ is om terug te gaan naar de familie maar waarvan de familie nog zegt er niet klaar voor te zijn. Els heeft ze nog 2 weken gegeven. Zo denk ik ook nog vaak terug aan baby Josephine waarvan de familie ook nog niet klaar te zijn voor haar terugkomst maar zij is uiteindelijk wel gegaan maar als haar leven al zo moet beginnen, wat staat haar dan nog te wachten.
Baby Moses 2 inmiddels ook een week bij ons heeft nog een sonde van mij gehad maar drinkt inmiddels uit de fles. Ook is zijn antibioticakuur afgelopen welke hij had voor zijn diarree. Nog een tijdelijk infuus gehad vanwege mogelijk uitdroging maar deze inmiddels verwijderd. Een bijzonder mooi mannetje.
Zondagochtend is altijd het weegmoment. Baby Patrick en baby Bernard groeien beide. Bernard moet nog wel naar de orthopedische kliniek, mogelijk weer in Kumi, voor zijn benen maar eerst was zijn gezondheid van belang toen hij hier als prematuur van 1 kilo binnenkwam. Onvoorstelbaar dat zijn familie nadat ze hem gebracht hebben, nooit meer iets hebben laten horen. Zo ook dat we in principe 2 maanden geven maar dat vaak Els na 2 maanden moet bellen dat ze opgehaald kunnen worden.
Dinsdagochtend kwam Benjamin met zijn moeder langs voor zeep, suiker en pap, wat zij krijgen van Amecet. Mooi om te zien hoe Benjamin gegroeid was. Moeder was trots dat hij een kilo aangekomen was. Nog altijd een boef met zijn mooie ogen en geweldige lach.
Christine 1 bleek aan de hand van de CT scan toch toxoplasmose te hebben waar zij nu voor behandeld word voorheen met septrim/cotrimoxazole en nu met Clindamycine voor de komende 6 weken. Uit de bloedtest kan alleen 22% procent bepaald worden vandaar dat deze diagnose wel gesteld kon worden met behulp van de CTscan welke gemaakt werd in de stad Mbale hier 2 uur autorijden vandaan, momenteel 2 uur omdat de wegen erg slecht zijn, andere tijden is het mogelijk in een uur. De CTscan nam hooguit een kwartier in beslag maar we zijn van 09:30 tot 17:30 onderweg geweest en hebben vooral heel veel moeten wachten… Ze is vandaag haar eerste dag naar school geweest maar dit bleek nog erg vermoeiend voor haar. Sinds vorige week maandag is eindelijk de schoolbus of beter veewagen in gebruik, wel met stoelen, een dak en ramen. Een mooi gezicht hoe enthousiast de kinderen reageerden toen de truck arriveerde. De oude bus was te klein geworden. De eerste boete hebben we al binnen omdat een aanvraag nog in behandeling was. Oom Kokas helpt de kinderen in de truck te klimmen en houdt toezicht.
Baby Julius haalt in wat hij de afgelopen periode tekort kwam. Zijn moeder overleed helaas en zijn vader gaf hem 2x op de dag en 1x in de nacht ongeveer 100cc te drinken en hier drink hij vaak anderhalf keer zoveel elke 3 uren.
Ja en dan baby Desmond. Mijn hartendiefje. Wat een charmeur met zijn glimlach wanneer je naar hem kijkt. Al krijgt hij momenteel iets teveel aandacht waardoor zodra je hem terug in bed ligt, hij begint met huilen. En hij bleek vandaag malaria te hebben…
Dinsdagavond en woensdagavond nog voor Catherine 2 gebeden met de staff en de kinderen.
Woensdag naar het ziekenhuis gegaan om haar te laten testen op HIV. Zij bleek negatief! Wel schrok de arts. Ze moest direct aan het infuus en kreeg ors aangeboden.
Vervolgens kwam Simon, welke nauw samen werkt met Els, naar Els toe. Hij had de vrouw gebeld, welke zich voordeed als onbekende van de familie maar Catherine raakte haar en zodoende bood ze hulp, en Simon vroeg naar de vader. Zijn naam was bekend. In eerste instantie zou zij hem niet moeten kennen daar zij een onbekende was van de familie maar zij kon hem wel, bleek. Hij was in een ander dorp en studeerde voor priester en vroeg wie Simon was. Hij deed zich voor als een vriend van hem. De vrouw moest nog een formulier geven aan Els of Simon en sprak met Simon af bij een kerk. Ondertussen had Simon de politie gewaarschuwd en zij waren die andere man van school gaan halen. Hij bleek niets met de gehele situatie te maken te hebben maar alleen zijn naam bleek opgegeven. Toen kwam de waarheid….
Ouders blijken beide nog in leven. Moeder heeft nauwlijks iets te zeggen. Catherine is hun enige kind maar bleek niet welkom. Zij wilden haar laten verhongeren, maar dit ging het te traag en zij gaven haar zeer sterke lokale alcoholische sterke drank. Ouders en oma blijken verslaafd. Ook dit had niet hun gewenste resultaat. Vader bracht haar bij zijn moeder, Catherine’s oma, dat zij haar in stukken kon hakken wat oma niet durfde en haar terug bracht naar haar zoon, Catherine’s vader. De buurvrouw zag dit geheel en vertelde hen over het huis Amecet in Soroti waar zij wel welkom is en zodoende kwam ze bij ons. Gebracht door haar vader die zich voordeed als oom en de vrouw bleek een buurvrouw. Oma is inmiddels opgepakt. Ouders zijn nog niet gevonden. Catherine staat op voor adoptie. Zeer frustrerend deze situatie. Wij hebben het leven van Catherine gered maar waarom liegt de familie ons voor. Zij denken op deze manier eerder hulp te krijgen. Heel triest, bizar en gruwelijk verhaal.
Maar inmiddels gaat het beter met haar. Haar ogen staan niet meer zo dof als toen ze binnen kwam Ze heeft infuus nodig gehad. Wel heeft ze nog ter preventie 2 antibioticakuren. Maar ze start met eten. Nog nauwlijks diarree en overwegen. Ze neemt medicatie in alsof het snoepjes zijn. En ze begint met lachen. Je en opnieuw. Dat blijft waarvoor we het doen.
Gisterenavond is er nog een baby gebracht. Baby Johnson. Hij is 9 dagen oud. Hij is het 6e kind van zijn 29jarige moeder en zij overleed 3 dagen geleden. Zij was al bekend met nierfalen en er was vooraf aan de bevalling veel vocht weggehaald. Ook begon haar lever nu en dat werd haar fataal.
Donderdag hebben Martine en ik altijd onze vrije dag welke begon met permissie vragen om de Soroti Rock te beklimmen. De heuvel naast deze stad. Een zeer amicale man welke een brief liet typen door een andere man zodat hij alleen hoefde te tekenen wat al met al zo’n anderhalf uur heeft geduurd. Eerst wordt ons gevraagd in zijn kantoor te wachten. In een ander kantoor schrijft hij de brief. Komt vervolgens terug om onze namen te vragen. Komt later weer terug omdat alleen zijn computer het blijkt te doen, de overige hadden geen stroom. Na dit in Soroti hotel gaan lunchen maar aangezien ze daar ook geen stroom hadden verliep de bestelling niet geheel volgens onze wensen. Erna materiaal uitgekozen om een top met een rok te laten maken. Toen naar de muziekwinkel met alleen maar illegale muziek om een cd met Afrikaanse muziek uit te kiezen wat zij niet op voorraad hadden dus een uur later hadden Martine en ik onze eigen cd samengesteld.
The Rock. Eerder waren we er omheen gelopen dus we wisten waar de trap begon in hoeverre je het een trap kan noemen maar er was een leuning. Geschat om er een uur voor uit te trekken maar in een kwartier tijd waren we boven en apen gespot! Genoten van het uitzicht. Leuk om de stad van bovenaf te zien. Op de terug weg halverwege kwam de security ons tegemoet. Zij vroegen ons om de brief welke we hen gaven. We wilden de brief graag terug ter herinnering maar dit was niet mogelijk. Dan een foto, ook dat was niet mogelijk. 1 van hen bracht de brief naar de top waar een hut staat. Terug gekomen opnieuw uitgelegd dat we een foto wilden maken alleen van de brief. Hij begreep niet dat je een foto kon maken van de brief, bleek. Weer terug naar de top. Foto gemaakt en weer naar beneden. Nog de markt op voor de laatste boodschappen en deze mooie dag afgesloten met teatime met Ella en Becca wie hier weer zijn om te fotograferen op de bruiloft van Veronique&Elijah.
De bruiloft. Zaterdagochtend na mijn nachtdienst van 13,5uur een paar uur geslapen om vervolgens naar de kerkdienst te gaan welke om 12u begon maar Els besloot 11:50 te vertrekken terwijl we ook nog anderen op moesten halen. Uiteindelijk nog vertraagd natuurlijk. Nogmaals neem het me niet kwalijk wanneer ik nog meer te laat kom wanneer ik terug ben in Nederland. We moesten de 12+ kinderen op halen in de kinderaidspolikliniek waar zij een voorlichtingsmiddag hadden. Mooi hoe zij voorlichting krijgen in wat te doen wanneer ze verliefd worden e.d. Hiermee creeeren zij meer openheid rondom hun HIV status en om te praten over de moeilijkheden waarmee ze te maken krijgen. Aangekomen bij de kerk was de dienst nog niet begonnen. We werden welkom geheten door de ouders van Veronique, welke 1 van onze staffleden is bij Amecet. Zij trouwt met Elijah. Kleding word hier gehuurd dus de trouwjurk was erg lang en het pak was erg groot voor hem. De bruid kwam binnen met de Engelstalige versie van “Daar komt de bruid”. Zij zitten vooraan in de kerk nog apart. Nadat de man heeft bevestigd dat dit de juiste vrouw is mogen zij naast elkaar gaan zitten. Het huwelijk voltrok zich onder luid gejoel en vooral veel indianengeluiden. 2 andere staffleden waren bruidsmeisje, waaronder eigenlijk ook nog een derde maar zij paste niet in haar jurk. Ze kennen hier niet het afspreken tussen man en vrouw, daten. De zoon praat niet met zijn schoonmoeder en scheiden is bijna onmogelijk omdat de bruid nog zelden ‘terugbetaald’ kan worden. De kerkdienst zou eerst plaats vinden in the village maar dit was gewijzigd, zo ook de datum nog 2 weken vooraf aan de dag. De uitnodiging word geschreven vanuit de beide families en de vrouw word gekocht in ruil voor koeien, geiten en geld. Halverwege de kerkdienst kwamen er nog heel veel mensen binnen, allemaal vanuit the village. (verderop liggende dorpen). Zij brengen als cadeaus mee: kippen, jerrycans, bezems, e.d. De kerkdienst duurde erg lang en helaas konden we haar niet meer persoonlijk feliciteren en ons cadeau overhandigen daar ik 15u weer aan het werk moest. Vervolgens was er nog een receptie maar daar waren geen mensen van Amecet op de bruidsmeiden na aangezien Veronique heeft gezet dat zij terug komt na hun huwelijksreis welke hier in Uganda plaats vind maar Els werd gebeld en Veronique bleek Els als referentie op te hebben gegeven in een solliciatieprocedure wat natuurlijk niet in dank werd afgenomen door Els. Zo verloopt het momenteel erg moeizaam hier in Amecet met de staff.
Amecet heeft ook 2 scholen en de leraren welke nu net begonnen zijn in februari willen hun contract niet ondertekenen en eisen loonsverhoging. Zij lijken zich samen te spannen met het hoofd van de school. Ook vinden er overleggen plaats zonder dat Simon of Els er vanaf weten. Zij krijgen hetzelfde salaris als op de andere scholen en worden zelfs in de grote vakantie doorbetaald wat ze op andere scholen niet gewend zijn. En zij zijn pas dit schooljaar begonnen.
Verder hier in de staff is degene die de was doet 2 weken ziek thuis geweest vanwege malaria maar Simon heeft haar gezien met vriendinnen wat haar deed opstappen daar Simon niet geloofde dat zij ziek was dus moeten wij nu de was doen wat de Ugandese staff weigert dus daar vinden morgen en overmorgen gesprekken over plaats. 1 van de staffleden gaf aan dat zij terug wil naar school. Zij hebben een maand opzegtermijn maar daar was zij het niet mee eens. Daar Els geen staffleden met tegenzin wil laten werken is ze per direct op gestapt zonder afscheid en verwachten zij ook nog een week extra doorbetaald te krijgen en zij wilde niet eerder ondertekenen. Ongekend… Dan zijn er inmiddels 2 nieuwe aangenomen van de 4 welke op gesprek kwamen.
En vandaag kreeg Els nog te horen dat de oudere kinderen welke in het andere huis, Amun, wat momenteel gesloten is, gewoon hebben dat zij naar de radio wilden om Amecet zwart te maken daar zij denken dat Amecet geld aan hun verdient terwijl zij momenteel nog steeds geholpen worden met name met schoolspullen maar voor 1 van hen word zelfs een hut gebouwd. Onbegrijpelijk…
Martine en ik hebben woensdag vrij gekregen dus morgen vertrekken we om 12u nadat we eerst gewerkt hebben met de bus richting Jinja wat zo’n 6uren reizen is om daar woensdag en donderdag te blijven en vrijdag weer terug te keren en om 18u starten we samen onze allerlaatste nachtdienst. Dan nog 4 diensten te gaan en dan zit het er helaas alweer op. Heel dubbel gevoel…
Ow en niet te vergeten. Afgelopen week zijn de eerste regendruppels gevallen waar wij erg blij mee waren na deze lange droge hete periode dus hopen we op nog meer regendruppels…
Ik hoor graag van jullie wanneer er nog geinteresseerden zijn in deze weer veel te lange blog.
Veel liefs,
Een week na het overlijden van baby Moses werd vorige week dinsdagavond Catherine gebracht. Catherine werd geboren op 9 maart 2011. Toen haar moeder zwanger van haar was is de vader van haar weggelopen. Moeder werd afgestoten door haar familie en is naar de familie van de vader gegaan waar de vader al vertrokken was. De broer van de vader, een oom van Catherine, heeft zich over hen ontfermd. Moeder heeft 4 maanden borstvoeding gegeven en overleed op 27december 2011.
Moeder was HIV+. Nadat moeder overleed ontfermde de oom van Catherine zich opnieuw over haar. Hij bracht haar naar zijn eigen gezin maar zijn vrouw wilde Catherine niet aannemen. Er ontstond ruzie en Catherine werd weer mee teruggenomen naar de stad Soroti waar de oom woont en werkt als taxichauffeur. Op de dag sloot hij haar op in zijn huis/kamer/hut.
Een Oegandese vrouw heeft hen samen wat zien drinken en ontfermde zich over Catherine. Zij wist van het bestaan van Amecet af en zo kwam Catherine in the Amecetfamily.
In principe blijft ze 2 maanden in Amecet. De oom wil haar terug maar Els heeft ook direct al gezegd dat dat niet meer op deze manier kan. Ze leek meer dood dan levend… Ziek en uitgehongerd…
Het meisje had nog geen naam en zij wilden haar Akwie noemen wat hier word geroepen wanneer iemand overlijd. Els ging daarmee niet akkoord en er werd besloten haar Catherine te noemen, naar haar moeder. Het is hier gebruikelijk wanneer het kind niet gewenst is, hem/haar een lelijke naam te geven bijvoorbeeld zo werd er ook een kind probleem in het Ateso genoemd.
Ze is nu ruim 11 maanden en weegt nog geen 4 kilo. Ze had dinsdag niks gegeten en maandag alleen enkele hapjes lokale yoghurt. Ze start bij ons met melk elke 3 uren met daarin Fantomalt. En daarnaast bieden we haar eten aan maar vaak is de maag dat niet gewend en komt dat er weer uit.
Het verhaal lijkt enigszins op dat van Rose 2. Het anderhalve jaar oude meisje wat een zeer moeizame start had. Braken, diarree, uitdroging en continue huilen maar… het gaat nu erg goed met Rose 2. Ze groeit. Ze komt naar je toe wanneer je dat aan haar vraagt, daarnaast zit ze veelal op 1 plek. Ze is dol op wortelen en vlees. Wat minder op de rijst, posho en beans. Eten is haar hobby.
En ze lacht wanneer je kiekeboe met haar speelt. Dat is waar we het allemaal voor doen.
Eerder dacht ik dat kinderen een onbezorgd leven had maar als je ziet hier ziet wat zij al meemaken in hun eerste levensjaar, maakt het me soms onzeker over wat hen nog te wachten staat….
Zo ook, baby Teresa, welke al lang ‘klaar’ is om terug te gaan naar de familie maar waarvan de familie nog zegt er niet klaar voor te zijn. Els heeft ze nog 2 weken gegeven. Zo denk ik ook nog vaak terug aan baby Josephine waarvan de familie ook nog niet klaar te zijn voor haar terugkomst maar zij is uiteindelijk wel gegaan maar als haar leven al zo moet beginnen, wat staat haar dan nog te wachten.
Baby Moses 2 inmiddels ook een week bij ons heeft nog een sonde van mij gehad maar drinkt inmiddels uit de fles. Ook is zijn antibioticakuur afgelopen welke hij had voor zijn diarree. Nog een tijdelijk infuus gehad vanwege mogelijk uitdroging maar deze inmiddels verwijderd. Een bijzonder mooi mannetje.
Zondagochtend is altijd het weegmoment. Baby Patrick en baby Bernard groeien beide. Bernard moet nog wel naar de orthopedische kliniek, mogelijk weer in Kumi, voor zijn benen maar eerst was zijn gezondheid van belang toen hij hier als prematuur van 1 kilo binnenkwam. Onvoorstelbaar dat zijn familie nadat ze hem gebracht hebben, nooit meer iets hebben laten horen. Zo ook dat we in principe 2 maanden geven maar dat vaak Els na 2 maanden moet bellen dat ze opgehaald kunnen worden.
Dinsdagochtend kwam Benjamin met zijn moeder langs voor zeep, suiker en pap, wat zij krijgen van Amecet. Mooi om te zien hoe Benjamin gegroeid was. Moeder was trots dat hij een kilo aangekomen was. Nog altijd een boef met zijn mooie ogen en geweldige lach.
Christine 1 bleek aan de hand van de CT scan toch toxoplasmose te hebben waar zij nu voor behandeld word voorheen met septrim/cotrimoxazole en nu met Clindamycine voor de komende 6 weken. Uit de bloedtest kan alleen 22% procent bepaald worden vandaar dat deze diagnose wel gesteld kon worden met behulp van de CTscan welke gemaakt werd in de stad Mbale hier 2 uur autorijden vandaan, momenteel 2 uur omdat de wegen erg slecht zijn, andere tijden is het mogelijk in een uur. De CTscan nam hooguit een kwartier in beslag maar we zijn van 09:30 tot 17:30 onderweg geweest en hebben vooral heel veel moeten wachten… Ze is vandaag haar eerste dag naar school geweest maar dit bleek nog erg vermoeiend voor haar. Sinds vorige week maandag is eindelijk de schoolbus of beter veewagen in gebruik, wel met stoelen, een dak en ramen. Een mooi gezicht hoe enthousiast de kinderen reageerden toen de truck arriveerde. De oude bus was te klein geworden. De eerste boete hebben we al binnen omdat een aanvraag nog in behandeling was. Oom Kokas helpt de kinderen in de truck te klimmen en houdt toezicht.
Baby Julius haalt in wat hij de afgelopen periode tekort kwam. Zijn moeder overleed helaas en zijn vader gaf hem 2x op de dag en 1x in de nacht ongeveer 100cc te drinken en hier drink hij vaak anderhalf keer zoveel elke 3 uren.
Ja en dan baby Desmond. Mijn hartendiefje. Wat een charmeur met zijn glimlach wanneer je naar hem kijkt. Al krijgt hij momenteel iets teveel aandacht waardoor zodra je hem terug in bed ligt, hij begint met huilen. En hij bleek vandaag malaria te hebben…
Dinsdagavond en woensdagavond nog voor Catherine 2 gebeden met de staff en de kinderen.
Woensdag naar het ziekenhuis gegaan om haar te laten testen op HIV. Zij bleek negatief! Wel schrok de arts. Ze moest direct aan het infuus en kreeg ors aangeboden.
Vervolgens kwam Simon, welke nauw samen werkt met Els, naar Els toe. Hij had de vrouw gebeld, welke zich voordeed als onbekende van de familie maar Catherine raakte haar en zodoende bood ze hulp, en Simon vroeg naar de vader. Zijn naam was bekend. In eerste instantie zou zij hem niet moeten kennen daar zij een onbekende was van de familie maar zij kon hem wel, bleek. Hij was in een ander dorp en studeerde voor priester en vroeg wie Simon was. Hij deed zich voor als een vriend van hem. De vrouw moest nog een formulier geven aan Els of Simon en sprak met Simon af bij een kerk. Ondertussen had Simon de politie gewaarschuwd en zij waren die andere man van school gaan halen. Hij bleek niets met de gehele situatie te maken te hebben maar alleen zijn naam bleek opgegeven. Toen kwam de waarheid….
Ouders blijken beide nog in leven. Moeder heeft nauwlijks iets te zeggen. Catherine is hun enige kind maar bleek niet welkom. Zij wilden haar laten verhongeren, maar dit ging het te traag en zij gaven haar zeer sterke lokale alcoholische sterke drank. Ouders en oma blijken verslaafd. Ook dit had niet hun gewenste resultaat. Vader bracht haar bij zijn moeder, Catherine’s oma, dat zij haar in stukken kon hakken wat oma niet durfde en haar terug bracht naar haar zoon, Catherine’s vader. De buurvrouw zag dit geheel en vertelde hen over het huis Amecet in Soroti waar zij wel welkom is en zodoende kwam ze bij ons. Gebracht door haar vader die zich voordeed als oom en de vrouw bleek een buurvrouw. Oma is inmiddels opgepakt. Ouders zijn nog niet gevonden. Catherine staat op voor adoptie. Zeer frustrerend deze situatie. Wij hebben het leven van Catherine gered maar waarom liegt de familie ons voor. Zij denken op deze manier eerder hulp te krijgen. Heel triest, bizar en gruwelijk verhaal.
Maar inmiddels gaat het beter met haar. Haar ogen staan niet meer zo dof als toen ze binnen kwam Ze heeft infuus nodig gehad. Wel heeft ze nog ter preventie 2 antibioticakuren. Maar ze start met eten. Nog nauwlijks diarree en overwegen. Ze neemt medicatie in alsof het snoepjes zijn. En ze begint met lachen. Je en opnieuw. Dat blijft waarvoor we het doen.
Gisterenavond is er nog een baby gebracht. Baby Johnson. Hij is 9 dagen oud. Hij is het 6e kind van zijn 29jarige moeder en zij overleed 3 dagen geleden. Zij was al bekend met nierfalen en er was vooraf aan de bevalling veel vocht weggehaald. Ook begon haar lever nu en dat werd haar fataal.
Donderdag hebben Martine en ik altijd onze vrije dag welke begon met permissie vragen om de Soroti Rock te beklimmen. De heuvel naast deze stad. Een zeer amicale man welke een brief liet typen door een andere man zodat hij alleen hoefde te tekenen wat al met al zo’n anderhalf uur heeft geduurd. Eerst wordt ons gevraagd in zijn kantoor te wachten. In een ander kantoor schrijft hij de brief. Komt vervolgens terug om onze namen te vragen. Komt later weer terug omdat alleen zijn computer het blijkt te doen, de overige hadden geen stroom. Na dit in Soroti hotel gaan lunchen maar aangezien ze daar ook geen stroom hadden verliep de bestelling niet geheel volgens onze wensen. Erna materiaal uitgekozen om een top met een rok te laten maken. Toen naar de muziekwinkel met alleen maar illegale muziek om een cd met Afrikaanse muziek uit te kiezen wat zij niet op voorraad hadden dus een uur later hadden Martine en ik onze eigen cd samengesteld.
The Rock. Eerder waren we er omheen gelopen dus we wisten waar de trap begon in hoeverre je het een trap kan noemen maar er was een leuning. Geschat om er een uur voor uit te trekken maar in een kwartier tijd waren we boven en apen gespot! Genoten van het uitzicht. Leuk om de stad van bovenaf te zien. Op de terug weg halverwege kwam de security ons tegemoet. Zij vroegen ons om de brief welke we hen gaven. We wilden de brief graag terug ter herinnering maar dit was niet mogelijk. Dan een foto, ook dat was niet mogelijk. 1 van hen bracht de brief naar de top waar een hut staat. Terug gekomen opnieuw uitgelegd dat we een foto wilden maken alleen van de brief. Hij begreep niet dat je een foto kon maken van de brief, bleek. Weer terug naar de top. Foto gemaakt en weer naar beneden. Nog de markt op voor de laatste boodschappen en deze mooie dag afgesloten met teatime met Ella en Becca wie hier weer zijn om te fotograferen op de bruiloft van Veronique&Elijah.
De bruiloft. Zaterdagochtend na mijn nachtdienst van 13,5uur een paar uur geslapen om vervolgens naar de kerkdienst te gaan welke om 12u begon maar Els besloot 11:50 te vertrekken terwijl we ook nog anderen op moesten halen. Uiteindelijk nog vertraagd natuurlijk. Nogmaals neem het me niet kwalijk wanneer ik nog meer te laat kom wanneer ik terug ben in Nederland. We moesten de 12+ kinderen op halen in de kinderaidspolikliniek waar zij een voorlichtingsmiddag hadden. Mooi hoe zij voorlichting krijgen in wat te doen wanneer ze verliefd worden e.d. Hiermee creeeren zij meer openheid rondom hun HIV status en om te praten over de moeilijkheden waarmee ze te maken krijgen. Aangekomen bij de kerk was de dienst nog niet begonnen. We werden welkom geheten door de ouders van Veronique, welke 1 van onze staffleden is bij Amecet. Zij trouwt met Elijah. Kleding word hier gehuurd dus de trouwjurk was erg lang en het pak was erg groot voor hem. De bruid kwam binnen met de Engelstalige versie van “Daar komt de bruid”. Zij zitten vooraan in de kerk nog apart. Nadat de man heeft bevestigd dat dit de juiste vrouw is mogen zij naast elkaar gaan zitten. Het huwelijk voltrok zich onder luid gejoel en vooral veel indianengeluiden. 2 andere staffleden waren bruidsmeisje, waaronder eigenlijk ook nog een derde maar zij paste niet in haar jurk. Ze kennen hier niet het afspreken tussen man en vrouw, daten. De zoon praat niet met zijn schoonmoeder en scheiden is bijna onmogelijk omdat de bruid nog zelden ‘terugbetaald’ kan worden. De kerkdienst zou eerst plaats vinden in the village maar dit was gewijzigd, zo ook de datum nog 2 weken vooraf aan de dag. De uitnodiging word geschreven vanuit de beide families en de vrouw word gekocht in ruil voor koeien, geiten en geld. Halverwege de kerkdienst kwamen er nog heel veel mensen binnen, allemaal vanuit the village. (verderop liggende dorpen). Zij brengen als cadeaus mee: kippen, jerrycans, bezems, e.d. De kerkdienst duurde erg lang en helaas konden we haar niet meer persoonlijk feliciteren en ons cadeau overhandigen daar ik 15u weer aan het werk moest. Vervolgens was er nog een receptie maar daar waren geen mensen van Amecet op de bruidsmeiden na aangezien Veronique heeft gezet dat zij terug komt na hun huwelijksreis welke hier in Uganda plaats vind maar Els werd gebeld en Veronique bleek Els als referentie op te hebben gegeven in een solliciatieprocedure wat natuurlijk niet in dank werd afgenomen door Els. Zo verloopt het momenteel erg moeizaam hier in Amecet met de staff.
Amecet heeft ook 2 scholen en de leraren welke nu net begonnen zijn in februari willen hun contract niet ondertekenen en eisen loonsverhoging. Zij lijken zich samen te spannen met het hoofd van de school. Ook vinden er overleggen plaats zonder dat Simon of Els er vanaf weten. Zij krijgen hetzelfde salaris als op de andere scholen en worden zelfs in de grote vakantie doorbetaald wat ze op andere scholen niet gewend zijn. En zij zijn pas dit schooljaar begonnen.
Verder hier in de staff is degene die de was doet 2 weken ziek thuis geweest vanwege malaria maar Simon heeft haar gezien met vriendinnen wat haar deed opstappen daar Simon niet geloofde dat zij ziek was dus moeten wij nu de was doen wat de Ugandese staff weigert dus daar vinden morgen en overmorgen gesprekken over plaats. 1 van de staffleden gaf aan dat zij terug wil naar school. Zij hebben een maand opzegtermijn maar daar was zij het niet mee eens. Daar Els geen staffleden met tegenzin wil laten werken is ze per direct op gestapt zonder afscheid en verwachten zij ook nog een week extra doorbetaald te krijgen en zij wilde niet eerder ondertekenen. Ongekend… Dan zijn er inmiddels 2 nieuwe aangenomen van de 4 welke op gesprek kwamen.
En vandaag kreeg Els nog te horen dat de oudere kinderen welke in het andere huis, Amun, wat momenteel gesloten is, gewoon hebben dat zij naar de radio wilden om Amecet zwart te maken daar zij denken dat Amecet geld aan hun verdient terwijl zij momenteel nog steeds geholpen worden met name met schoolspullen maar voor 1 van hen word zelfs een hut gebouwd. Onbegrijpelijk…
Martine en ik hebben woensdag vrij gekregen dus morgen vertrekken we om 12u nadat we eerst gewerkt hebben met de bus richting Jinja wat zo’n 6uren reizen is om daar woensdag en donderdag te blijven en vrijdag weer terug te keren en om 18u starten we samen onze allerlaatste nachtdienst. Dan nog 4 diensten te gaan en dan zit het er helaas alweer op. Heel dubbel gevoel…
Ow en niet te vergeten. Afgelopen week zijn de eerste regendruppels gevallen waar wij erg blij mee waren na deze lange droge hete periode dus hopen we op nog meer regendruppels…
Ik hoor graag van jullie wanneer er nog geinteresseerden zijn in deze weer veel te lange blog.
Veel liefs,
-
20 Februari 2012 - 16:29
Doreen:
Ik ben absoluut nog geïnteresseerd!!
Wat gaat de tijd snel, meid!!
Geniet er nog maar heel erg hard van en geef al die lieve kinderen nog maar een hoop liefde, goede zorgen & aandacht!!
Liefs -
20 Februari 2012 - 17:51
Hendri, Wilma Femke:
Woh wat kun jij schrijven en wat maak je toch veel mee! En natuurlijk lezen we ze gelijk door...... dus blijven doen hoor!
Wij wensen je nog een fijne tijd toe!
Dikke kus van ons! -
20 Februari 2012 - 18:34
Marije:
Hee meiss.
Jemig. Wat een heftig verhaal! Zeker van catherine! Zoo knap van je dat je dit allemaal doet! Ben trots op je! -
20 Februari 2012 - 18:37
Jenny:
Phoeww... Jans, ongeloofelijk he.. wat een andere wereld zeg!! Ben trots op je!! X -
20 Februari 2012 - 18:55
Ineke Slegh:
Hoi Marije leuk je verhalen te lezen, en te horen hoe nodig jullie zijn voor deze kinderen. En wat voor goed werk jullie doen. Geniet van de laatste dagen en gr Jan en Ineke -
20 Februari 2012 - 19:13
Janny:
Weer een heftig verhaal Marije, wat is er nog veel onrecht in de wereld en wat een verschil waar je wiegje staat. Je doet het hartstikke goed, geniet nog van je laatste weken. Liefs van ons XX -
20 Februari 2012 - 19:33
Lein:
Wat een verhaal weer meis!
het gaat nu ook echt opschieten dan je naar huis komt! het zal erg dubbel zijn!
Succes nog! Liefs -
20 Februari 2012 - 20:08
Ilona:
Natuurlijk lezen we je lange verhalen, erg interessant maar o zo zielig zeg! Echt knap van je....diep respect! En wat oneerlijk is de wereld idd...dat je een kind zoiets aan wilt doen..onbegrijpelijk.
Liefs,, -
20 Februari 2012 - 20:13
Christa:
Wauw Marije :o ik ben totaal verbaasd...wat maak jij een hoop mee!! lieve Marije, je bent echt een steun voor die mensen en echt geweldig dat je dit doet!!! was ik maar met je meegegaan....wauw!!! wauw, wauw en nog eens wauw!!!
Als ik dit zo lees, dan realiseer ik me maar al te goed, dat de kinderen bij mij op de kinderafdeling het maar heel goed hebben....en eigenlijk niets te zeuren moeten hebben.... Ik hoop nog meer lange blogs van je te kunnen lezen...schrijf wat je op je hart hebt :D
Heel veel liefs,
en tot snel in Nederland ;) einde van het jaar kom ik bij je op het brandwondencentrum 3-4 weken stage lopen ;-) dus ben jij mijn werkbegeleidster :P hahahah!!! -
20 Februari 2012 - 20:13
Christa:
Wauw Marije :o ik ben totaal verbaasd...wat maak jij een hoop mee!! lieve Marije, je bent echt een steun voor die mensen en echt geweldig dat je dit doet!!! was ik maar met je meegegaan....wauw!!! wauw, wauw en nog eens wauw!!!
Als ik dit zo lees, dan realiseer ik me maar al te goed, dat de kinderen bij mij op de kinderafdeling het maar heel goed hebben....en eigenlijk niets te zeuren moeten hebben.... Ik hoop nog meer lange blogs van je te kunnen lezen...schrijf wat je op je hart hebt :D
Heel veel liefs,
en tot snel in Nederland ;) einde van het jaar kom ik bij je op het brandwondencentrum 3-4 weken stage lopen ;-) dus ben jij mijn werkbegeleidster :P hahahah!!! -
20 Februari 2012 - 20:16
Josee:
Tsjonge..wat een verhaal. Wat een ondankbaarheid van o.a. de leerkrachten..krijgen ze geld en worden ze in de vakantie doorbetaald en de oudere kinderen die dan denken dat jullie geld aan ze willen verdienen..bizar..dan wil je al het goede doen wat je kan.
Ongelooflijk wat al die kindjes meemaken terwijl ze nog zo klein zijn..
Ik heb respect voor je. Doe voorzichtig van de week tijdens je dagen weg!
Liefs! -
21 Februari 2012 - 21:32
Jolanda:
Wat een hele bijzondere niet voor te stellen wereld is het daar toch! Zo verbazingwekkend voor welke verassingen je daar staat wat hier zo 'vanzelfsprekend' bestempeld wordt! De baby's geven je gelukkig genoeg voldoening & energie.
Succes met de laatste diensten, de kinderen hebben in ieder geval een onuitwisbare herrinering en uitdruk op je achter gelaten!!
Liefsx Jolanda -
22 Februari 2012 - 08:10
Marian:
Dank je wel voor het meelezen met jouw bijzondere tijd daar! het gaat hard en zit er dan al bijna weer op.. geniet dus nog even van de laatste tijd en neem geduldig afscheid, want kan me na je verhalen zo voorstellen dat dat niet makkelijk zal zijn voor je! geniet er nog even van!!!
Xx Marian -
22 Februari 2012 - 10:47
Mirjam Loedeman:
Hey lieve Marije,
Het blijft boeiend om je verhalen te lezen, omdat het ook zo levendig voor mij is. Ben ik natuurlijk altijd gelijk benieuwd als je stafleden zegt wie je dan wanneer precies bedoeld. Mag ik vragen wie er is opgestapt vanwege school? Begint het met een B? Meid, je doet het iig super en ja, jammer dat er eigenlijk altijd zo veel rare en nare dingen gebeuren...alsof het nooit overgaat. Ik mis Uganda, de kinderen en vind het jammer dat ik van zoveel kinderen en aunty's weinig/niets weet. Miss you all en ik ga proberen naar je feestje te komen! Geniet nog ff van de laatste paar dagen enzo! En groetjes aan de mensen in Jinja;) Waarschijnlijk zit je gewoon op dezelfde camping waar ik toen zat:) Backpackers river Nile. Maar goed, sterkte en plezier!!! Blijf voor jullie bidden, liefs -
23 Februari 2012 - 11:01
Iet:
marije wat maak jij veel indrukwekkende dingen mee zeg en wat gaat het alweer opschieten voor je. Heb respect hoor voor wat je allemaal doet. Een lieve groet van de buurtjesX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
