We verloren de strijd

Baby Moses ook wel Musa genoemd in het Ateso werd geboren op 26 februari en kwam 28 februari naar Amecet toe, gebracht door zijn tante daar zijn moeder overleden is naar de geboorte. Moses werd gebracht door zijn tante, welke nog zo in shock was en weinig informatie kon geven. Moeder liet 7 kinderen achter waarvan al 3 overleden.

Hij leek een kerngezonde baby van ruim 3 kilo wat moeder helaas fataal werd na de bevalling door bloedverlies. In de eerste week leker er geen bijzondere. Tot afgelopen zaterdag. Hij bleek koorts te hebben. Gelijk naar d medische kliniek hiernaast gegaan voor een malariatest welke positief bleek te zijn. Els schrijft vervolgens medicatie voor. In de nacht kreeg hij diarree en Els ging opnieuw naar dokter Engulu hiernaast. We starten met sondevoeding daar hij niet wilde drinken. Zondagavond ging ik de nachtdienst in. Elke 2uur melk en ors (oplossing van zouten en suikers) gegeven. Ook getracht hem bij fles nog te voeding maar hij had geen zuigbehoefte. Daarbij bleef zijn ademhaling vreemd en hij was erg onrustig. Geen oog dicht gedaan. In de morgen is Els met hem opnieuw naar Dr. Engulu gegaan. Hij starte met infuus. Schreef medicatie voor. Zo ook medicatie, dat hij wat rustiger kon worden en kon gaan slapen. Het leek beter te gaan daar hij ook wat lag te slapen. Hij bleef een piepende ademahling houden. Els hield een oogje in het zeil en besloot niet naar een meeting te gaan welke om 14u begon aangezien ik nog lag te slapen en om 15u begon. Om 14:30 keek Els opnieuw en leek verrast dat de piepende ademahling was gestopt maar hij bleek helemaal gestopt met ademhalen. Els starte direct met zuurstof en een de saturatiemeter welke het zuurstofgehalte meet in je bloed en je hartslag dmv een knijper op je vinger of teen. Ze riep naar Ella, een Amerikaanse vrijwilliger, tevens mijn kamergenoot, welke vooraf een discipeltrainig via de organisatie Jeugd met een Opdracht heeft gedaan en nu ruim een half jaar hier werkt, om dokter Engulu te halen. Ik was inmiddels ook in huis en dokter Engulu starten met beademen over de ballon. Het bleek een complicatie van de sedatie te zijn geweest. Hij had diazepam ook wel bekend als valium gehad. Hij kreeg 2,5 mg waarbij de dokter had gezegd wanneer het niet binnen een half uur zou werken mocht hij de andere 2,5 mg hebben. Els zei vooraf al dit niet te doen. Dokter Engulu vroeg mij het over te nemen en Ella en ik wisselden elkaar af voor 2 uur lang. Inmiddels een muisarm rijker. Elke aangename houding opgezocht maar bleek behoorlijk vermoeiend in onze handen. Ondertussen ook nog gebeden en spraken tot Moses dat hij moest vechten voor zijn vader.

Om 17;30 kwam dokter Engulu terug. Saturie, het zuurstofgehalte in zijn bloed, leek wat meer stabiel al lijkt zo'n apparaat je te beheersen maar hij leek nog niet zelf te kunnen ademen tot we weer beweging zagen. We waren zo vol van blijdschap.

Die avond tot 21u gewerkt en in de nacht nog 3 keer door Leya, mijn Ugandese collega, erbij geroepen omdat zij het niet vertrouwde. Om 01:30 heeft Els nog een antibioticagift gegeven zoals voorgeschreven door de arts en zij is ook nog een keer door Leya uit bed gebeld.

In de morgen weer om 7u begonnen en hij bleek nog steeds niet zonder zuurstof te kunnen. OOk bleef zijn ademhaling piepend. Om 09:30 weer naar de dokter. Hij stelde een longontsteking vast. Ze longen leken achteruit gegaan. Andere antibiotica voorschreven. Degene die hij al had nog gecontinueerd. Malaria was inmiddels ook overgegaan op inecties omdat hij ze anders mogelijk weer zou verliezen door de diarree. Tot 15u hem geobserveerd en veel bij hem geweest. Daarna overgedragen aan de late dienst maar kort na 15u kwamen ze al naar mij toe. Zijn ademhaling bleek te veranderen. Ook ik vertrouwde het niet en Els erbij geroepen terwijl zij in een meeting was.

Zijn gehele buik was opgezwollen. Er leek maaginhoud vanuit zijn neus en mond te komen. Els zei direct dat dit het einde was. Ze had dit eerder gezien. Ik ben nog naar de arts gerend al was ik bang dat wanneer ik terug kwam hij al overleden was. Waar dokter Engulu, Els en ik bij waren overleed Moses om 16:30 in de middag.

We voelden ons gefrustreerd ook al weten we dat we gedaan hebben wat we konden. Verdrietig maar bovenal ook leeg omdat we nu niks meer voor hem kunnen doen. In de morgen had zijn vader nog gebeld en nu moesten we hem dit nieuws brengen.

Vervolgens hem nog lange tijd vastgehouden. Zo ook Els. Els vertelde het aan de andere stafleden. Zij kwamen maar bij hen ligt zo de nadruk erop dat hij in de juiste houding ligt. Benen recht. Mond gesloten. Erna hem verzorgd.

Erna zijn Els en ik een kistje gaan kopen. Bizar dat daarover nog onderhandeld moet worden en dat ze ruim het dubblele vragen aan ons, Els en mij, terwijl we daarna Simon hebben gebeld en hij het voor de helft van de prijs mee kreeg.

Het was een mooie manier hoe Els het aan de kinderen vertelde met behulp van de ballon waarmee we beademden en een knuffelbeer, gelegenheid tot vragenstellen of iets te zeggen, erna naar hem toe gegaan en voor hem gebeden.

In de avond nog met de staff gesproken, hoe het met hen ging en of zij nog vragen of mededelingen hadden. En welke er mee wilden naar the village.

Vanmorgen het lichaam van Moses naar zijn vader gebracht met nog enkele anderen van de staff. Er was zeer veel belangstelling. Veel gezang en emotie. Erna sprak Els en bedankten zij ons voor alle goede zorgen en kregen we een kip mee.

Een hele trieste gebeurtenis. Moeilijk omdat hij zo welkom was in de familie. In 10 dagen tijd was zijn vader al 2 keer op bezoek geweest en belde die morgen. Ook de tante van Moses was erg met hem begaan. We hopen dat hij nu bij zijn moeder is.

Een klein lichtpuntje waren de kaartjes welke ik vanavond kreeg van Lianne, Marielle en Caroline. Dank jullie wel! Liefs,