Jinja, kerk, kookles & afscheid.
Door: Marije van Leeuwen
Blijf op de hoogte en volg Marije
29 Februari 2012 | Oeganda, Soroti
Dinsdagochtend nadat we nog met 5 baby’s voor vaccinaties zijn geweest en tot 12u gewerkt hebben vertrokken we met een boda (fietstaxi) naar de stad. Geinformeerd naar de vertrek van de bus. 14u! Dan maar naar een cafe voor een glas sap en een cakeje. We hadden net besteld en daar kwam de bus al aanrijden. Juice achterovergeslagen, cake mee en naar de bus. Iets wat smalle stoeltjes maar we zaten. Om 14:00uur reden we eindelijk de stad uit nadat we ook nog getankt hadden wat natuurlijk altijd gedaan word nadat de mensen betaald hebben. Het was zo druk dat ook de gang vol stond. Gezellig, zo’n bilpartij 20 cm naast je en de levende kippen met vastgebonden poten, klaar voor de pan, onder je stoel. Om over de warmte en de stof nog maar niet te spreken. Toch wil je zo snel mogelijk de bus in aangezien je het beste zo ver mogelijk voorin kan zitten mede nu door de slechte weg van Soroti naar Mbale wat het erg onprettig maakt wanneer je op de achterbank zit en door kuilen en over hobbels rijd. Gelukkig na Mbale is de weg weer begaanbaar. Zelfs delen vangrail gespot. En ook de belijning ontbrak niet. Wanneer er plaspauze in de ongerepte natuur aan de kant van de weg is, word er vriendelijk aan ons als blanke gevraagd of we ook geen hoge nood hebben maar nee gelukkig houden we daar rekening mee door frisdrank te drinken en geen water. In Jinja stad aangekomen daar een boda boda (brommertaxi) genomen naar het backpackershostel waarbij in de bus nog word doorgegeven hoeveel we moeten betalen en dat ze ons niet mogen oplichten. Na 8uur eindelijk op de plaatst van bestemming.
Welkom in het leven van de backpackers. Wat een wereld. Gekozen voor de dubbele kamer en niet voor de slaapzaal. Helaas was er geen stroom en konden we als avondeten alleen kiezen tussen een salade of een sandwich maar de sandwich smaakte erg goed. Genoten van de warme douche. Veel Canadese backpackers welke vaak eerder vrijwilligerswerk nog hebben gedaan en dan rondtrekken. We werden nog gevraagd om mee te doen aan een drankspel maar dit vriendelijk afgeslagen daar we erg moe waren. Een Ugandese jongen sprak ons nog aan. Hij heeft een project voor straatkinderen en verkoopt daarvoor kalenders met foto’s werlke door de kinderen gemaakt zijn. Hij word gesponsord door het hostel. Op een slecht matras waarbij we de lattenbodem konden voelen en een gordijnrails welke naar beneden viel toen ik de gordijnen sloot na was het hostel boven verwachting.
Vanaf 08:15 konden we aan het ontbijt. Zo gezegd, zo gedaan. En wat een heerlijke westerse menukaart. Drie dubbel en dwars genoten. Later in de stad ook van de yoghurt met muesli en banaan tot de brownies, muffins, milkshakes, sapjes en sanwiches en salades. Ja dat missen we hier.
Die dag ons in de stad vermaakt op de mainstreet waar zich erg veel souvenirsshops bevinden en westerse eetgelegenheden waarin je natuurlijk veel blanke ziet welke het geld voor deze dure gelegenheden hebben wat weer in contrast staat met het afdingen bij de souvenirs wat vaak om maar enkele euro’s gaat.
Aan het einde van de middag op bezoek geweest bij Winette Hubregtse. Zij woont en werkt op het Mto Moyoni centrum. Zij is een zus van de vriendin van Josha haar zus. Het centrum geeft training om mensen terug naar hun hart te brengen met hulp van God waaronder ook straatkinderen.
Donderdag opnieuw genoten van het ontbijt en geïnformeerd naar de mogelijkheden tot een boottocht op rivier de Nijl. Erg prijzig via het hoste. Wel wanneer je ook ging raften kreeg je kortin op de boottrip maar aangezien het raften al 140dollar was en Martine niet durfde besloten we te lopen naar de Stage of the Nile en daar uiteindelijk voor minstens de helft goedkoper een boottocht gemaakt over rivier de Nijl waar die begint vanuit het Lake Victoria meer. Erna naar de stad gelopen om opnieuw te genieten van een westerse lunch. En daarna naar een middag genoten van de zon aan het zwembad. ’s Avonds viel opnieuw de stroom opnieuw uit maar gelukkig was mijn lasagne optijd klaar. De mannen probeerde ons nog over te halen om mee uit te gaan om toch het uitgaansleven van Uganda te kennen aangezien we in Soroti altijd voor het donker thuis zijn op uitzondering na van de muzunguavond op dinsdag maar dan rijd Els met haar auto maar dit opnieuw vriendelijk afgeslagen.
Vrijdagmorgen alweer vroeg vertrokken naar de bus terug naar Soroti. Gelukkig hadden we nog een paar uur om te rusten voordat onze nachtdienst begon. Wat films bij Els thuis uitgezocht. Een bijzonder mooie film gezien over een jonge vrouw welke voor artsen zonder grenzen gaat werken. Ook het maken van de porridgepap in de morgen leek geslaagd, en dat door 2 muzungu’s gemaakt.
Zondagochtend eindelijk met de kinderen naar de kerk geweest. We waren wat aan de late kant aangezien er een schoen kwijt was van 1 van de kinderen. Ik was alleen met 9 kinderen onder mijn hoede. Fijn details was dan wel dat ze voorin de kerk inliepen wat ook achterin mogelijk was en waar je dan natuurlijk de nodige aandacht krijgt wanneer je als blanke met 9 donkere kinderen de kerk inloopt. Grote kerk. Veel belangstelling. Georganiseerd. De kinderen worden allen vrij gelaten of zij naar de kerk willen of niet. Soms gaan zij tijdens de dienst ook nog naar de zondagsschool. Vooraf gezongen, mededelingen, preek en na bijna 2 uren was de dienst afgelopen. Bijzonder hoe de preek ging over hoe en wat je kan geven aan de kerk. Er waren 3 diensten. 1 begon om 7u welke vervolgens bijna 2 uren duurt waarna de 2e dienst om 9u begint en de laatste om 11u welke in het Ateso is. De eerste 2 diensten zijn in het Engels. Helaas kon ik Els niet bereiken om ons op te komen halen en begonnen we vast richting Amecet te lopen wat Els helaas niet kon waarderen daar zij sommige kinderen niet in staat vond om langere afstand te lopen.
In middag hadden we helaas weer geen stroom waardoor de patat welke ’s avonds op het menu stond purree werd omdat de frituurpan niet gebruikt kon worden. Teleurstellend.
Maandag na mijn dagdienst tot 15u waarin Els in de morgen vroeg vertrokken was met Simon en haar jongste dochter naar Kampala om daar het paspoort van haar jongste dochter op te halen en een nieuw gasfornuis uit te zoeken van giften welke zij hebben gehad, vertrokken met auntey Leya naar de wijk/buurt Nakatunja waar haar zus een huisje heeft. Boodschappen gedaan op de markt en daar bij het huisje van haar zus kreeg ik kookles. We hebben van groene nog onrijpe bananen gebakken en gekookt. Gerookte vis gebakken en 1 gekookt in pindasaus. En daarnaast nog witte kool met tomaat en uien gemaakt. Ik trakteerde op frisdrank en kocht voor haar zus zeep omdat we gebruik mochten maken van haar huisje. Haar kamer was op een soort binnenplaats. Kennis gemaakt met de buren welke zeer blij verrast waren met een blanke/muzungu. Ik had erg met hen te doen dat zij met zo vele op zijn kleine ruimte leven zonder watervoorziening en daarom kocht ik voor hen tandpasta wat hier erg duur is aangezien het geïmporteerd moet worden en wat waren ze daar blij mee. Ik ben oneindig vaak bedankt en gezegend. Ze bleven vragen wanneer ik weer terug kwam. Helaas kon ik hen niks beloven aangezien mijn laatste dagen zijn aangebroken.
Dinsdag de traditie in ere gehouden en voor de laatste keer met Els en haar kinderen en Martine uit eten geweest. En traditie getrouw naar Soroti hotel gegaan. Gelukkig hadden ze cola waar Els dol op is maar helaas hadden ze in de keuken alleen vis en vertrokken we naar LandMarkhotel aangezien niet iedereen z’n voorkeur uitging naar vis. In de middag waren Martine en ik nog naar de stad geweest om bij de souvenirshop onze bestelling op te halen. Een houten bord met de tekst Thank You God Bless erop cadeau te geven aan Amecet bij vertrek. Helaas was het niet daar en we konden de volgende dag terug komen. Ook naar de kapper geweest om nog te informeren naar vlechtjes maar dit uiteindelijk niet besloten om te doen aangezien ik onder het eten vroeg of het mogelijk was om woensdag in mijn laatste dagdienst wat eerder weg te kunnen zodat Martine en ik nog konden lunchen in de stad en erna naar de kapper maar dit was teveel gevraagd. Voor de kapper mocht ik om 12u weg maar aangezien me dit geen goed gevoel was heb ik gewerkt tot 15uur en zijn we daarna nog naar de stad geweest om een foto te maken met Leya. Wat een slecht kwaliteit en wat een achtergrond maar zij was er erg blij mee. Naar de souvenirshop waar we helaas teleurgesteld werden dat het er nog niet was. Ook in het cafe waar we sap wilden drinken, was er geen sap. Het zit niet mee deze dag. Of toeval bestaat niet…
De kinderen hebben ons vanavond gedag gezongen. Ook heeft Els ons bedankt en kregen we nog wat mee naar huis. Ik heb de kinderen, mijn collega’s en Els bedankt voor de bijzondere ervaring. Ik zal hen allen nooit vergeten en ze zijn nog stil in mijn gedachten. Ook Desmond en Moses.
Morgenochtend om half8 nadat Els haar oudste dochters naar school zijn brengt ze ons naar de bus toe waarna we vertrekken naar Kampala waar we waarschijnlijk zo’n 10 uren over gaan doen. Daar 2 nachten in het guesthouse hebben geboekt met een warme douche waar we nog 2 dagen kunnen rusten voordat we in het weekend terug naar Nederland vliegen. Martine vliegt zaterdagavond laat met KLM en ik vlieg zondagmorgen vroeg met Egypt Air. In Entebbe willen we nog graag naar de botanische tuinen en naar het zwembad.
Dubbel gevoel. Gemengde gevoelens. Dinsdagavond hing ik nog aan de telefoon dat ik mogelijk nog wilde blijven dus bij deze de vraag: Wie komt er nu liefde en aandacht geven aan de kinderen hier?
Welkom in het leven van de backpackers. Wat een wereld. Gekozen voor de dubbele kamer en niet voor de slaapzaal. Helaas was er geen stroom en konden we als avondeten alleen kiezen tussen een salade of een sandwich maar de sandwich smaakte erg goed. Genoten van de warme douche. Veel Canadese backpackers welke vaak eerder vrijwilligerswerk nog hebben gedaan en dan rondtrekken. We werden nog gevraagd om mee te doen aan een drankspel maar dit vriendelijk afgeslagen daar we erg moe waren. Een Ugandese jongen sprak ons nog aan. Hij heeft een project voor straatkinderen en verkoopt daarvoor kalenders met foto’s werlke door de kinderen gemaakt zijn. Hij word gesponsord door het hostel. Op een slecht matras waarbij we de lattenbodem konden voelen en een gordijnrails welke naar beneden viel toen ik de gordijnen sloot na was het hostel boven verwachting.
Vanaf 08:15 konden we aan het ontbijt. Zo gezegd, zo gedaan. En wat een heerlijke westerse menukaart. Drie dubbel en dwars genoten. Later in de stad ook van de yoghurt met muesli en banaan tot de brownies, muffins, milkshakes, sapjes en sanwiches en salades. Ja dat missen we hier.
Die dag ons in de stad vermaakt op de mainstreet waar zich erg veel souvenirsshops bevinden en westerse eetgelegenheden waarin je natuurlijk veel blanke ziet welke het geld voor deze dure gelegenheden hebben wat weer in contrast staat met het afdingen bij de souvenirs wat vaak om maar enkele euro’s gaat.
Aan het einde van de middag op bezoek geweest bij Winette Hubregtse. Zij woont en werkt op het Mto Moyoni centrum. Zij is een zus van de vriendin van Josha haar zus. Het centrum geeft training om mensen terug naar hun hart te brengen met hulp van God waaronder ook straatkinderen.
Donderdag opnieuw genoten van het ontbijt en geïnformeerd naar de mogelijkheden tot een boottocht op rivier de Nijl. Erg prijzig via het hoste. Wel wanneer je ook ging raften kreeg je kortin op de boottrip maar aangezien het raften al 140dollar was en Martine niet durfde besloten we te lopen naar de Stage of the Nile en daar uiteindelijk voor minstens de helft goedkoper een boottocht gemaakt over rivier de Nijl waar die begint vanuit het Lake Victoria meer. Erna naar de stad gelopen om opnieuw te genieten van een westerse lunch. En daarna naar een middag genoten van de zon aan het zwembad. ’s Avonds viel opnieuw de stroom opnieuw uit maar gelukkig was mijn lasagne optijd klaar. De mannen probeerde ons nog over te halen om mee uit te gaan om toch het uitgaansleven van Uganda te kennen aangezien we in Soroti altijd voor het donker thuis zijn op uitzondering na van de muzunguavond op dinsdag maar dan rijd Els met haar auto maar dit opnieuw vriendelijk afgeslagen.
Vrijdagmorgen alweer vroeg vertrokken naar de bus terug naar Soroti. Gelukkig hadden we nog een paar uur om te rusten voordat onze nachtdienst begon. Wat films bij Els thuis uitgezocht. Een bijzonder mooie film gezien over een jonge vrouw welke voor artsen zonder grenzen gaat werken. Ook het maken van de porridgepap in de morgen leek geslaagd, en dat door 2 muzungu’s gemaakt.
Zondagochtend eindelijk met de kinderen naar de kerk geweest. We waren wat aan de late kant aangezien er een schoen kwijt was van 1 van de kinderen. Ik was alleen met 9 kinderen onder mijn hoede. Fijn details was dan wel dat ze voorin de kerk inliepen wat ook achterin mogelijk was en waar je dan natuurlijk de nodige aandacht krijgt wanneer je als blanke met 9 donkere kinderen de kerk inloopt. Grote kerk. Veel belangstelling. Georganiseerd. De kinderen worden allen vrij gelaten of zij naar de kerk willen of niet. Soms gaan zij tijdens de dienst ook nog naar de zondagsschool. Vooraf gezongen, mededelingen, preek en na bijna 2 uren was de dienst afgelopen. Bijzonder hoe de preek ging over hoe en wat je kan geven aan de kerk. Er waren 3 diensten. 1 begon om 7u welke vervolgens bijna 2 uren duurt waarna de 2e dienst om 9u begint en de laatste om 11u welke in het Ateso is. De eerste 2 diensten zijn in het Engels. Helaas kon ik Els niet bereiken om ons op te komen halen en begonnen we vast richting Amecet te lopen wat Els helaas niet kon waarderen daar zij sommige kinderen niet in staat vond om langere afstand te lopen.
In middag hadden we helaas weer geen stroom waardoor de patat welke ’s avonds op het menu stond purree werd omdat de frituurpan niet gebruikt kon worden. Teleurstellend.
Maandag na mijn dagdienst tot 15u waarin Els in de morgen vroeg vertrokken was met Simon en haar jongste dochter naar Kampala om daar het paspoort van haar jongste dochter op te halen en een nieuw gasfornuis uit te zoeken van giften welke zij hebben gehad, vertrokken met auntey Leya naar de wijk/buurt Nakatunja waar haar zus een huisje heeft. Boodschappen gedaan op de markt en daar bij het huisje van haar zus kreeg ik kookles. We hebben van groene nog onrijpe bananen gebakken en gekookt. Gerookte vis gebakken en 1 gekookt in pindasaus. En daarnaast nog witte kool met tomaat en uien gemaakt. Ik trakteerde op frisdrank en kocht voor haar zus zeep omdat we gebruik mochten maken van haar huisje. Haar kamer was op een soort binnenplaats. Kennis gemaakt met de buren welke zeer blij verrast waren met een blanke/muzungu. Ik had erg met hen te doen dat zij met zo vele op zijn kleine ruimte leven zonder watervoorziening en daarom kocht ik voor hen tandpasta wat hier erg duur is aangezien het geïmporteerd moet worden en wat waren ze daar blij mee. Ik ben oneindig vaak bedankt en gezegend. Ze bleven vragen wanneer ik weer terug kwam. Helaas kon ik hen niks beloven aangezien mijn laatste dagen zijn aangebroken.
Dinsdag de traditie in ere gehouden en voor de laatste keer met Els en haar kinderen en Martine uit eten geweest. En traditie getrouw naar Soroti hotel gegaan. Gelukkig hadden ze cola waar Els dol op is maar helaas hadden ze in de keuken alleen vis en vertrokken we naar LandMarkhotel aangezien niet iedereen z’n voorkeur uitging naar vis. In de middag waren Martine en ik nog naar de stad geweest om bij de souvenirshop onze bestelling op te halen. Een houten bord met de tekst Thank You God Bless erop cadeau te geven aan Amecet bij vertrek. Helaas was het niet daar en we konden de volgende dag terug komen. Ook naar de kapper geweest om nog te informeren naar vlechtjes maar dit uiteindelijk niet besloten om te doen aangezien ik onder het eten vroeg of het mogelijk was om woensdag in mijn laatste dagdienst wat eerder weg te kunnen zodat Martine en ik nog konden lunchen in de stad en erna naar de kapper maar dit was teveel gevraagd. Voor de kapper mocht ik om 12u weg maar aangezien me dit geen goed gevoel was heb ik gewerkt tot 15uur en zijn we daarna nog naar de stad geweest om een foto te maken met Leya. Wat een slecht kwaliteit en wat een achtergrond maar zij was er erg blij mee. Naar de souvenirshop waar we helaas teleurgesteld werden dat het er nog niet was. Ook in het cafe waar we sap wilden drinken, was er geen sap. Het zit niet mee deze dag. Of toeval bestaat niet…
De kinderen hebben ons vanavond gedag gezongen. Ook heeft Els ons bedankt en kregen we nog wat mee naar huis. Ik heb de kinderen, mijn collega’s en Els bedankt voor de bijzondere ervaring. Ik zal hen allen nooit vergeten en ze zijn nog stil in mijn gedachten. Ook Desmond en Moses.
Morgenochtend om half8 nadat Els haar oudste dochters naar school zijn brengt ze ons naar de bus toe waarna we vertrekken naar Kampala waar we waarschijnlijk zo’n 10 uren over gaan doen. Daar 2 nachten in het guesthouse hebben geboekt met een warme douche waar we nog 2 dagen kunnen rusten voordat we in het weekend terug naar Nederland vliegen. Martine vliegt zaterdagavond laat met KLM en ik vlieg zondagmorgen vroeg met Egypt Air. In Entebbe willen we nog graag naar de botanische tuinen en naar het zwembad.
Dubbel gevoel. Gemengde gevoelens. Dinsdagavond hing ik nog aan de telefoon dat ik mogelijk nog wilde blijven dus bij deze de vraag: Wie komt er nu liefde en aandacht geven aan de kinderen hier?
-
29 Februari 2012 - 20:28
Josee:
Lieve Marije!
Logisch..dubbele gevoelens.
Doe voorzichtig deze terugreis! En ik zie je snel <3
xxxxx -
29 Februari 2012 - 20:35
Ilona:
Wat een mooi verhaal weer om te lezen! Natuurlijk dubbele gevoelens....
Geniet van je laatste dagen, een goede terugreis alvast en tot volgende week!
Liefs,,
ps. Ik heb je ook even een boekwerk toegestuurd net ;)... -
29 Februari 2012 - 20:38
Janny:
Afscheid nemen is altijd dubbel maar deze ervaring mag je koesteren. Je hebt je met hart en ziel ingezet. Sterkte met het afscheid en met de terugreis Liefs xx -
29 Februari 2012 - 20:43
Mirjam Loedeman:
Hey lieve Marije,
Fijn om weer even al jullie ervaringen en belevenissen te lezen, en nog steeds ook zo herkenbaar. Ik leef erg met jou en jullie mee. Ik kan me zo goed voorstellen dat het dubbel voelt! Geniet straks van Entebbe, sterkte met de busreis;) en hopelijk tot straks in Nederland!! Ik bid voor je
Liefs Mirjam -
29 Februari 2012 - 20:44
Caro:
Mooi verhaal marij... Sterkte met het afscheid, nog even relaxen de laatste dagen en alvast een goede reis terug gewenst. Tot gauw love! xxx -
29 Februari 2012 - 21:14
Wilma V.Leeuwen:
Blij verrast te lezen dat je toch naar huis komt.Hele dag in spanning gezeten wat zal ze doen.En nu lees ik dit.
JE BENT WEER WELKOM THUIS.
Goede reis.En geniet nog even, van de paar dagjes om te rusten.
MA -
29 Februari 2012 - 22:13
André V.L.:
Wat hebben wij het toch verschrikkelijk goed hier, als je jouw reisverslagen leest. Schrok even toen ik hoorde dat je wilde blijven, jij hebt je plicht gedaan. Ook hier ga je weer goed werk doen in t Maasstad ziekenhuis, als is dat op een heel andere manier.
Tot zondag! -
29 Februari 2012 - 22:15
Saskia:
Heb genoten en gehuiverd van al je verhalen, wens je een hele goede thuisreis! God bless!!
-
01 Maart 2012 - 07:56
Lein:
Geniet van je laatste dagen meis!! En alvast welkom thuis :D -
02 Maart 2012 - 10:43
Hendri, Wilma Femke:
Hey Marije,
je ben eruit lees ik! En zoals de rest al schreef je hebt geweldig werk gedaan! Geniet nog even van je rust daar en natuurlijk een veilige terugreis gewenst!
Groetjes,
van ons! -
03 Maart 2012 - 20:49
Leen En Pia:
Ha Marije.
Wat heb je daar verschrikkelijk mooi werk gedaan.
Ik wil geloven dat het moeite kost dit los te moeten laten.
Maar wij zijn blij als je weer veilig en wel terug bent en we zien je hopenlijk na een behouden terugreis veilg bij je ouders op zondag 11 maart.
Goede reis en Hartelijke groeten Ome Leen en Tante Pia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
