Parel van Afrika
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Marije
21 Januari 2012 | Oeganda, Soroti
Uganda word ook wel de parel van Afrika genoemd. Terecht. Kan ik nu zeggen..
Na bijna 3 weken werd het tijd voor een uitstapje. Martine mijn (ex)kamergenootje, inmiddels verhuisd naar Ella, omdat Martine bezoek kreeg van een vriendin van haar Olga. Zij was voor 4 maanden aan het reizen in Tanzania waarvan 2 maanden vrijwilligerswerk. Aan Els maandagavond gevraagd wat de mogelijkheden tot vrije dagen waren. De volgende dag hadden Marine en ik een dagdienst. We hebben het spitsuur van 7u tot 9u geholpen. Woensdag kregen we vrij. Er waren genoeg avonddiensten. Donderdagwas onze vrije dag. Martine kreeg vrijdag een avonddienst zodat we 13u terug moesten zijn en ik had een nachtdienst. Zodoende vertrokken we dinsdagmorgen 10u al naar Sorotitown.
Onvoorbereid bleek later. Wandelschoenen thuis gelaten al bleek ik waarschijnlijk het beste af met mijn moeders birkenstocks :). En Martine waarschijnlijk ook met haar flipflops ipv haar sandalen welke nog niet ingelopen zijn. Zo ook geen lange mouwen meegenomen wat achteraf best handig was geweest aangezien het nogal afkoeld in de avond tussen de bergen. Maar we hebben het overleefd. Rugzak op en gaan!
In de stad aangekomen de bus opgezocht welke naar de stad Mbale toe ging. Ze leven hier niet met de tijd dus neem het me voortaan ook niet meer kwalijk wanneer ik iets wat te laat kom. Ze wachten tot de gehele touringcarbus vol zit en dan pas vertrekken we. Heerlijk in deze temperaturen hier. Vaak worden daarna nog de banden opgepompt, wordt er getankt. Nog wat bestellingen afgeleverd. Met regelmaat even gestopt. Daar begon onze reis. Wat zo'n 140km word hier zo'n een aantal uren over gedaan. This is Africa! In de stad Mbale geluncht. Passionjuice zo zuur dat je er nog een bak suiker bijkrijgt. Zo ook bij de ijscappucino. Maar een heerlijke sandwich. Erna opzoek naar een lonelyplanet maar nergens te vinden. Onderhandeld voor een private hyer (privetaxichauffeur). Uiteindelijk moet je nog kiezen tussen 1 van de 3. Nog even langs de bank. Het blijft vreemd dat mijn rabobank wereldpas weigert. En erna de bergen in. Op naar de Sipifalls. Els had ons het verblijf Crow's Nest geadviseerd. Zo gezegd, zo gedaan.
Een hut gehuurd met 4 bedden. Kleine kans dat er nog 1 persoon in de hut zou verblijven met een waanzinnig uitzicht. Over de wc maar niet praten. Geen doortrek. Wat een lucht. Ongekend. Ik dacht elke keer weer. Ik word hier een keer onwel...
Warme douches dat dan weer wel tussen 5 en 7. Eenmaal dan van de 3 keer dat we er op hoopten.
's Avonds gegeten op Crow's Nest wat dus op een heuvel ligt en waarbij je uitkijke op Sipifall nummer 1,2 en 3. De pindasaus viel wat tegen. Zij kennen die hier geheel anders dan dat wij die kennen. En aan de soda(frisdrank). Beetje jammer dat er maar 2 zitplaatsen buiten zijn waardoor we achterin in de een zeer donkere barruimte neergezet met 2 olielampen. Ook wel weer gezellig.
Ze leven hier met de natuur. Wanneer het zo rond half 8 donker word houd het voor vele op en gaan zij naar bed en staan zo rond half 7 weer op. Zo ook wij ;). Iets later.
Erg veel lol gehad om alle beesten. Of alleen al de angst ervoor. Het toilet. De olielampen. De wastafel wat een jerrycan met een kraantje was. De douche wat met gordijntjes de ramen gesloten werden. T.I.A.
Woensdag vol goede moed na een ontbijt van toast en ei begonnen aan onze hikingtour naar waterfall 1 ons voorbereidend schoeisel. Still alive. En ook gelijk het ergste gehad. Maar het was de moeite waard. Driedubbelendwars. Mooi groen. En naar onderaan de waterval gelopen met gids Alex. Zonder hem waren we nergens ook al zei hij als enige over de waterval dat deze 97meter was. De resten hebben we moeten vragen. Een lunchpakket meegenomen wat wat overbodig waas daar we we al voor 11u terug waren. Uitgerust en fijn verbrand in dat uurtje zon. Om vervolgens in de middag de route te vervolgen naar nummer 2 en 3. Waarvan we het eerste deel per bodaboda, achterop de brommer, hebben afgelegd.En afsluitend met de natural swimmingpool. Wat keken we daar naar uit maar wat werden we daarin teleurgesteld. Een beek waar minstens 20 Oegandezen zich ook vermaakten met wassen, zwemmen en een hoop gezeligheid. Geen haar op me hoofd die eraan dacht om daar in bikini me te vergzellen met hun.
Nog voordat we naar huis gingen bij mensen thuis lokaal bier geproefd wat zij warm drinken.
In de avond weer een keer geit gegeten, herinneringen aan Bonaire.
Hier in Afrika weet je pas wat discriminatie is door continue op straat aangekeken te worden maar ook met name muzungu wat blanke betekent genoemd te worden. Alleen door onze huidskleur hebben we de stempel rijk en daar word vrolijk mis/gebruik van gemaakt.
En wat is het cultuurverschil toch groot. Wat kennen wij een fijne jeugd in Nederland voor vele van jullie en werken hier kinderen mee op het land of zorgen zij voor hun jongere broertjes of zusjes. Is er niet altijd de mogelijkheid om naar school te gaan. Aan de andere kant is het mooi om te zien dat een kind hier zich vermaakt met een fietsband of met een lege fleswasmiddel waarvan de achterzijde is opengemaakt. Op z'n zij. 4 doppen als wielen eraan en je hebt een speelgoedauto. We zijn zo verwend in Nederland. Wij hebben de luxe dagelijks te douchen. Enkele zelfs meerdere malen per dag. Hier niet. Zo ook mijn collega, de Oegandese staff, zij douchen niet maar vullen een grote emmer water en zij wassen zich daarmee. Wij kennen een westers toilet, zij kennen een gat in de grond. Wij kennen een waterleidingnetwerk. Zij kennen waterbronnen waar zij soms honderden meters voor moeten lopen op drinkwater te halen. Vorige week 1 jerrycan volgepompt. Het is typisch vrouwenwerk al doen bij ons de tuinmannen het voor ons. In de brandende zon. Wij kennen boxprings en dergelijke. Zij kennen hier vaak alleen een oud smoezelig matras. Ik gebruik malaria. Kinderen overlijden hier aan malaria. Zwangerschappen worden vroegtijdig afgebroken doordat moeder malaria heeft. Dat is wat mij soms enorm frustreert. Nederland kent veel wetten en regels maar wij kennen niet voor niks een vergrijzing en worden de mensen hier gemiddeld 50jaar. Kun je je voorstellen dat wij bevoorrecht zijn met bijna een dubbel zo lang leven mede door het verkeer en de medische zorg. Het cultuurverschil is zo groot.
Zo ook ploegen ze hier het land nog met de hand. Rug gebogen want anders oogt het lui. Wanneer hier de stroom uitvalt en wij de was met de hand moeten doen. Zo'n 100 katoenen luiers, slabben, rompers, kleding e.d.dan staan mijn collega's Oegandeze aunthy's gebogen en ik door mijn knieen gebogen of pak e een stoel bij. Nee het zijn niet de kleien hutten die we van de platen kennen welke ik van binnen heb gezien die mij frustreren maar het verhaal erachter.
In de middag nog genoten van moeder natuur boven op de berg. Wat een prachtig uitzicht daar. Beetje jammer van 20 starende kindjes naar de blanke toe. En ook die avond waren beide plaatsen al bezet en zatern we weer buiten.
De volgende ochtend ben ik nog met Alex meegegaan naar een koffieplantage. Bijzonder mooi om te zien hoe bij mensen thuis een koffieplantage staat met 120 bomen om dan de bonen te plukken, te pellen. 4 tot 7 laten drogen. Verpufferen. Roosteren. Fijnmalen. Drinken. Ze hebben een aparte hut vaak om te koken waar het ongeveer zwart zag van de rook maar deze hebben ze nodig wanneer het regenseizoen begint. Still geen koffiedrinker. Sorry maar helaas. Opnieuw een ander lokaal bier geproefd en nog naar een ander vieuwpoint geweest en opnieuw genoten van het uitzicht.
In de middag een soda gedronken in het dorpje in de pub. Zo leuk. 2 cola staan dan koud in de koelkast. De barman vergeet de koelkast te sluiten. Vult niet aan. Vervoglens vraagt weer iemand om een cola en word deze weer lauw uit de voorraad gepakt en nog word er niet bijgevuld. Onbegrijpelijk.
Om 4u nog naar de grot geweest waar we helaas meer van hadden verwacht maar waar we wel erg om hebben moeten lachten met een erg onsamenhangend verhaal van gids Alex. Vervoglens weer bij mensen thuis lokaal bier gedronken wat van mais was gemaakt. Wat zoeter.
Vrijdagochtendvroeg helaas weer terug naar Amecet maar het was heerlijk zo een paar dagen.
Sorry voor mijn deprimerende blog maar mogelijk door mijn nachtdienst. Spitsuur begint dus werk aan de winkel!
Veel liefs..
Na bijna 3 weken werd het tijd voor een uitstapje. Martine mijn (ex)kamergenootje, inmiddels verhuisd naar Ella, omdat Martine bezoek kreeg van een vriendin van haar Olga. Zij was voor 4 maanden aan het reizen in Tanzania waarvan 2 maanden vrijwilligerswerk. Aan Els maandagavond gevraagd wat de mogelijkheden tot vrije dagen waren. De volgende dag hadden Marine en ik een dagdienst. We hebben het spitsuur van 7u tot 9u geholpen. Woensdag kregen we vrij. Er waren genoeg avonddiensten. Donderdagwas onze vrije dag. Martine kreeg vrijdag een avonddienst zodat we 13u terug moesten zijn en ik had een nachtdienst. Zodoende vertrokken we dinsdagmorgen 10u al naar Sorotitown.
Onvoorbereid bleek later. Wandelschoenen thuis gelaten al bleek ik waarschijnlijk het beste af met mijn moeders birkenstocks :). En Martine waarschijnlijk ook met haar flipflops ipv haar sandalen welke nog niet ingelopen zijn. Zo ook geen lange mouwen meegenomen wat achteraf best handig was geweest aangezien het nogal afkoeld in de avond tussen de bergen. Maar we hebben het overleefd. Rugzak op en gaan!
In de stad aangekomen de bus opgezocht welke naar de stad Mbale toe ging. Ze leven hier niet met de tijd dus neem het me voortaan ook niet meer kwalijk wanneer ik iets wat te laat kom. Ze wachten tot de gehele touringcarbus vol zit en dan pas vertrekken we. Heerlijk in deze temperaturen hier. Vaak worden daarna nog de banden opgepompt, wordt er getankt. Nog wat bestellingen afgeleverd. Met regelmaat even gestopt. Daar begon onze reis. Wat zo'n 140km word hier zo'n een aantal uren over gedaan. This is Africa! In de stad Mbale geluncht. Passionjuice zo zuur dat je er nog een bak suiker bijkrijgt. Zo ook bij de ijscappucino. Maar een heerlijke sandwich. Erna opzoek naar een lonelyplanet maar nergens te vinden. Onderhandeld voor een private hyer (privetaxichauffeur). Uiteindelijk moet je nog kiezen tussen 1 van de 3. Nog even langs de bank. Het blijft vreemd dat mijn rabobank wereldpas weigert. En erna de bergen in. Op naar de Sipifalls. Els had ons het verblijf Crow's Nest geadviseerd. Zo gezegd, zo gedaan.
Een hut gehuurd met 4 bedden. Kleine kans dat er nog 1 persoon in de hut zou verblijven met een waanzinnig uitzicht. Over de wc maar niet praten. Geen doortrek. Wat een lucht. Ongekend. Ik dacht elke keer weer. Ik word hier een keer onwel...
Warme douches dat dan weer wel tussen 5 en 7. Eenmaal dan van de 3 keer dat we er op hoopten.
's Avonds gegeten op Crow's Nest wat dus op een heuvel ligt en waarbij je uitkijke op Sipifall nummer 1,2 en 3. De pindasaus viel wat tegen. Zij kennen die hier geheel anders dan dat wij die kennen. En aan de soda(frisdrank). Beetje jammer dat er maar 2 zitplaatsen buiten zijn waardoor we achterin in de een zeer donkere barruimte neergezet met 2 olielampen. Ook wel weer gezellig.
Ze leven hier met de natuur. Wanneer het zo rond half 8 donker word houd het voor vele op en gaan zij naar bed en staan zo rond half 7 weer op. Zo ook wij ;). Iets later.
Erg veel lol gehad om alle beesten. Of alleen al de angst ervoor. Het toilet. De olielampen. De wastafel wat een jerrycan met een kraantje was. De douche wat met gordijntjes de ramen gesloten werden. T.I.A.
Woensdag vol goede moed na een ontbijt van toast en ei begonnen aan onze hikingtour naar waterfall 1 ons voorbereidend schoeisel. Still alive. En ook gelijk het ergste gehad. Maar het was de moeite waard. Driedubbelendwars. Mooi groen. En naar onderaan de waterval gelopen met gids Alex. Zonder hem waren we nergens ook al zei hij als enige over de waterval dat deze 97meter was. De resten hebben we moeten vragen. Een lunchpakket meegenomen wat wat overbodig waas daar we we al voor 11u terug waren. Uitgerust en fijn verbrand in dat uurtje zon. Om vervolgens in de middag de route te vervolgen naar nummer 2 en 3. Waarvan we het eerste deel per bodaboda, achterop de brommer, hebben afgelegd.En afsluitend met de natural swimmingpool. Wat keken we daar naar uit maar wat werden we daarin teleurgesteld. Een beek waar minstens 20 Oegandezen zich ook vermaakten met wassen, zwemmen en een hoop gezeligheid. Geen haar op me hoofd die eraan dacht om daar in bikini me te vergzellen met hun.
Nog voordat we naar huis gingen bij mensen thuis lokaal bier geproefd wat zij warm drinken.
In de avond weer een keer geit gegeten, herinneringen aan Bonaire.
Hier in Afrika weet je pas wat discriminatie is door continue op straat aangekeken te worden maar ook met name muzungu wat blanke betekent genoemd te worden. Alleen door onze huidskleur hebben we de stempel rijk en daar word vrolijk mis/gebruik van gemaakt.
En wat is het cultuurverschil toch groot. Wat kennen wij een fijne jeugd in Nederland voor vele van jullie en werken hier kinderen mee op het land of zorgen zij voor hun jongere broertjes of zusjes. Is er niet altijd de mogelijkheid om naar school te gaan. Aan de andere kant is het mooi om te zien dat een kind hier zich vermaakt met een fietsband of met een lege fleswasmiddel waarvan de achterzijde is opengemaakt. Op z'n zij. 4 doppen als wielen eraan en je hebt een speelgoedauto. We zijn zo verwend in Nederland. Wij hebben de luxe dagelijks te douchen. Enkele zelfs meerdere malen per dag. Hier niet. Zo ook mijn collega, de Oegandese staff, zij douchen niet maar vullen een grote emmer water en zij wassen zich daarmee. Wij kennen een westers toilet, zij kennen een gat in de grond. Wij kennen een waterleidingnetwerk. Zij kennen waterbronnen waar zij soms honderden meters voor moeten lopen op drinkwater te halen. Vorige week 1 jerrycan volgepompt. Het is typisch vrouwenwerk al doen bij ons de tuinmannen het voor ons. In de brandende zon. Wij kennen boxprings en dergelijke. Zij kennen hier vaak alleen een oud smoezelig matras. Ik gebruik malaria. Kinderen overlijden hier aan malaria. Zwangerschappen worden vroegtijdig afgebroken doordat moeder malaria heeft. Dat is wat mij soms enorm frustreert. Nederland kent veel wetten en regels maar wij kennen niet voor niks een vergrijzing en worden de mensen hier gemiddeld 50jaar. Kun je je voorstellen dat wij bevoorrecht zijn met bijna een dubbel zo lang leven mede door het verkeer en de medische zorg. Het cultuurverschil is zo groot.
Zo ook ploegen ze hier het land nog met de hand. Rug gebogen want anders oogt het lui. Wanneer hier de stroom uitvalt en wij de was met de hand moeten doen. Zo'n 100 katoenen luiers, slabben, rompers, kleding e.d.dan staan mijn collega's Oegandeze aunthy's gebogen en ik door mijn knieen gebogen of pak e een stoel bij. Nee het zijn niet de kleien hutten die we van de platen kennen welke ik van binnen heb gezien die mij frustreren maar het verhaal erachter.
In de middag nog genoten van moeder natuur boven op de berg. Wat een prachtig uitzicht daar. Beetje jammer van 20 starende kindjes naar de blanke toe. En ook die avond waren beide plaatsen al bezet en zatern we weer buiten.
De volgende ochtend ben ik nog met Alex meegegaan naar een koffieplantage. Bijzonder mooi om te zien hoe bij mensen thuis een koffieplantage staat met 120 bomen om dan de bonen te plukken, te pellen. 4 tot 7 laten drogen. Verpufferen. Roosteren. Fijnmalen. Drinken. Ze hebben een aparte hut vaak om te koken waar het ongeveer zwart zag van de rook maar deze hebben ze nodig wanneer het regenseizoen begint. Still geen koffiedrinker. Sorry maar helaas. Opnieuw een ander lokaal bier geproefd en nog naar een ander vieuwpoint geweest en opnieuw genoten van het uitzicht.
In de middag een soda gedronken in het dorpje in de pub. Zo leuk. 2 cola staan dan koud in de koelkast. De barman vergeet de koelkast te sluiten. Vult niet aan. Vervoglens vraagt weer iemand om een cola en word deze weer lauw uit de voorraad gepakt en nog word er niet bijgevuld. Onbegrijpelijk.
Om 4u nog naar de grot geweest waar we helaas meer van hadden verwacht maar waar we wel erg om hebben moeten lachten met een erg onsamenhangend verhaal van gids Alex. Vervoglens weer bij mensen thuis lokaal bier gedronken wat van mais was gemaakt. Wat zoeter.
Vrijdagochtendvroeg helaas weer terug naar Amecet maar het was heerlijk zo een paar dagen.
Sorry voor mijn deprimerende blog maar mogelijk door mijn nachtdienst. Spitsuur begint dus werk aan de winkel!
Veel liefs..
-
21 Januari 2012 - 09:35
Janny:
Interessant reisje en interessante verhalen maar het is wel de realiteit. Toch weer heel wat meegemaakten wij vinden het leuk om dit te lezen xx -
21 Januari 2012 - 19:52
Jenneke:
Hey Marije,
Wat heb je ondertussen al weer veel meegemaakt. En die schattige kindersnoetjes make it all worth it! Wel een zielig verhaal van baby Ruth en haar moeder, maar fijn dat jullie wat voor haar/hun kunnen betekenen. Hoe gaat het nu met de malaria, heb je er nog veel last van? Fijn dat jullie in ieder geval al wat van de mooie omgeving hebben kunnen genieten. En met wat voor een fantastische gids..;).
Weer al het beste toegewenst aan jou, en alle mensen en kinderen die daar met jou zijn.
Liefs en groetjes,
Jenneke en Lennard
Ps. En bedankt voor je brief/de mooie tekening van Mary! Vertel haar maar dat we het erg mooi vinden. -
22 Januari 2012 - 00:13
Pa En Ma:
Wat heb je weer veel gezien, meegemaakt en beleefd.En wat een cultuurverschillen.Mooi om dit te lezen.
XX Pa en Ma -
22 Januari 2012 - 11:33
Jenny:
Im impressed! K kan het me zo goed voorstellen! Kga je nog ff wat uitgebreider mailen:)
Much love, xx
-
22 Januari 2012 - 13:32
Jeannet:
Leuk Marije, dat je ook nog even tijd krijgt om andere dingen te bekijken en te doen. Ik kijk naar je reisverslagen uit. Een echte eyeopener!!! Gr van ons allemaal uit Schipluiden. -
22 Januari 2012 - 21:29
Wilma:
Ook de Oma's zijn voorzien van je brief. -
22 Januari 2012 - 21:50
Tante Cobie:
Hoi Marije
Wat maak je weer veel mee.Met de kindertjes en ook de uitstapjes die je maakt om ook de cultuur van het land te ontdekken.
Heel mooi om dit allemaal te lezen.
Veel succes en doe voorzichtig in het verre Oeganda.
Gr Tante Cobie -
23 Januari 2012 - 20:10
Corné:
Leuk dat je ook nog wat van de omgeving kunt zien en hoe mooi het daar is!
Heftig om te horen hoe groot de cultuur verschillen zijn.
Mooi om te lezen!
Doe voorzichtig.
xCorné -
25 Januari 2012 - 10:35
Tante Pia:
ha Marije. Fijn om weer wat te lezen, maar je maakt wel grote verschillen mee zeg! Goed om mee te maken denk ik, waardeer je alles des te meer hoe goed wij het hebben.
Nou joh wees voorzichtig en we houden je reisverslagen in de gaten.
Hartelijke groeten van Ome Leen en tante Pia -
29 Januari 2012 - 20:31
Marian De Kiewit-Vr.:
Ha Marije,
Wat gaaf om je Blog te lezen. Wat een contrast met Nederland. Kartoenen luiers, nooit gebruikt... Sterkte met de zorg en aandacht voor de kids.
Je schrijft erg leuk!
Groetjes Dennis, Marian, Anne en Dave
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
